Depresja

Potoczny obraz człowieka cierpiącego na depresję wygląda w ten sposób: powoli się porusza, nie ma energii do życia i codziennego funkcjonowania, nie potrafi się cieszyć i jest bardzo smutny.

Czym jednak jest depresja?

Na depresję możemy spojrzeć z kilku różnych punktów widzenia. Zacznijmy od początku.

Freud w swoim artykule ?Żałoba i melancholia? pisał o depresji, jako o zjawisku, które ma miejsce wtedy, kiedy osoba tkwi stanie umysłu, w którym nieustannie oskarża się i mówi o swojej winie, twierdzi, że jest złą i beznadziejną osobą i przypisuje sobie winę moralną, współczując swoim bliskim, że ją znoszą – taką nic nie wartą osobę. Taka osoba traci mechanizmy samozachowawcze, odpowiedzialne za przetrwanie i przestaje dbać o siebie. Brak zainteresowania swoim przeżyciem i zdrowiem może przybierać różne formy. Od niestarannego ubierania się i przeziębiania, czy niezdrowego czy nieregularnego jedzenia, po próby samobójcze.

Objawy depresji obejmują bolesne przygnębienie, utratę zainteresowania światem zewnętrznym, utratę zdolności kochania siebie i innych i zahamowanie aktywności, oraz obniżenie poczucia własnej wartości. To ostatnie może być wyrażone poprzez samooskarżenia i oczekiwanie na karę, lub wymierzenie sobie jej samemu – na różne sposoby, nie koniecznie wprost. Są to objawy, które bardzo przypominają żałobę, z tą jednak różnicą, że w realnej żałobie po stracie kogoś bliskiego osoba nie ma obniżonego poczucia własnej wartości.

Silniejsze stany depresyjne pojawiają się w momencie, gdy w danym czasie nie możemy czegoś zrealizować, co chcemy i rezygnujemy z tego na rzecz czegoś, czego nie chcemy robić. W takich sytuacjach pewną deską ratunku po drodze – broniącą przed melancholijnym smutkiem i poczuciem, że wszystko jest bez sensu – jest asertywność, która – jako nasz obrońca – walczy o nasze prawa i wypowiada własne zdanie. Dzięki temu osoba nie pogrąża się w smutku i złości, w których ma poczucie, że znowu zgodziła się na coś, czego nie chciała.

Może czasem tak się stać, że człowiek tak przyzwyczai się do nieprzyjemnego stanu smutku, w którym tkwi, że ten niemiły stan staje się tak znajomy i swojski, że jest bardziej ?atrakcyjny? od innych, bardziej przyjemnych, lecz mniej znajomych stanów umysłu. Wtedy osobie pogrążającej się w melancholii wręcz trudno jest opuścić znajome ścieżki funkcjonowania. Zadbanie o siebie samą, czy zrobienie dla siebie czegoś korzystnego zdaje się wręcz obcym i niezrozumiałym na poziomie praktycznym frazesem.

Można powiedzieć, że depresja to taki rodzaj żałoby, który wygląda na niekończący się. Dzieje się tak, ponieważ jest to żałoba, czy tęsknota za czymś, czego np. nigdy nie było. Może to być tęsknota za utraconym szczęśliwym dzieciństwem, lub pewnymi jego aspektami. Mimo że logiczne wydaje się, że nie można mieć wszystkiego, i że wszyscy coś straciliśmy w życiu, nie zawsze w praktyce okazuje się to takie logiczne dla naszego stanu emocjonalnego. Co gorsza, można nawet większość życia spędzić w stanie melancholii, wcale nie wiedząc za czym się rozpacza. Są to procesy nieświadome, z których zazwyczaj nie zdajemy sobie sprawy, i które dochodzą do głosu w terapii wglądowej. Dzięki zdaniu sobie sprawy z tego, co jest to źródłem smutku – a co było w nieświadome, oraz poprzez przepracowanie i pogodzenie się z różnymi nieświadomymi utratami – pacjent, wraz z towarzyszącym mu terapeutą, może przejść przez podróż, którą samemu trudno przebyć. W ten sposób można ulżyć sobie i rozpocząć bardziej szczęśliwe życie.

(tekst Agnieszka Guzowska, czytaj ciąg dalszy)

W tym miejscu odnajdziesz specjalistów którzy w szczególności są zaangażowani w to zagadnienie. Przebyli dodatkowe szkolenia, praktyki czy też po prostu naukowo interesją się tym tematem.

Dodaj swój gabinet do bazy